Jak podaje portal Onet.pl związek, który hamuje działanie małego białka aP2, zapobiega przewlekłym chorobom metabolicznym – miażdżycy tętnic, otyłości i cukrzycy typu 2, na razie u myszy.
Autorzy pracy opublikowanej na łamach elektronicznej wersji pisma „Nature” – naukowcy z Harvard School of Public Health w Bostonie – planują już dalsze badania inhibitorów aP2 u ludzi.
Białko aP2 powstaje w komórkach tłuszczowych, czyli adipocytach oraz makrofagach, gdzie pośredniczy w reakcjach przemiany materii oraz reakcjach zachodzących podczas stanu zapalnego. Gokhan Hotamisligil wraz z zespołem testowali działanie inhibitora białka aP2 podając lek myszom z różnymi chorobami „naśladującymi” choroby metaboliczne ludzi. Podawany doustnie inhibitor aP2 powodował zmniejszenie zmian miażdżycowych w tętnicach, obniżał poziom glukozy we krwi i zwiększał wrażliwość na insulinę u myszy z otyłością i odpornością na insulinę.
Ze znalezionego w internecie tekstu źródłowego wynika, że badania były bardzo owocne i to kolejna dobra wiadomość jeśli chodzi o przyszłość leczenia cukrzycy.
Niedawno badacze z Laboratorium Hotamisligil oraz Garvan Institute of Medical Research w Australii odkryli, że badane geny również odgrywają negatywną rolę w rozwoju astmy, kolejnej choroby powiązanej z otyłością.
Zastosowanie tego leku nie tylko pozwoliło na zapobieganie rozwojowi tych chorób ale także na cofnięcie się ich symptomów u myszy.
„Posiadanie tego związku chemicznego „w dłoni” i możliwość replikacji efektu genetycznej manipulacji jest olbrzymim kamieniem milowym oraz niewiarygodnym źródłem emocji” – powiedział szef zespołu badawczego, Prof. Hotamisligil.
Jak dodał: „Lek ten jest bardzo efektywny w leczeniu cukrzycy i chorób serca w tym samym czasie u myszy. Uważamy, że może okazać się również skuteczną ochroną przed astmą i innymi chorobami metabolicznymi”.
U badanych zwierząt nie wykazano żadnych szkodliwych rezultatów jako efektu leczenia chociaż Hotamisligil ostrzegał, że eksperymenty nie były tak twardo zaprojektowane aby szukać takowych rezultatów.
Pomimo, iż nie było to przekonywające, że ów związek chemiczny będzie również tak samo skuteczny u ludzi, Prof. Hotamisligil uznał efekty badań na zwierzętach jako wielkie powodzenie po dekadzie intensywnych starań nad znalezieniem tego chemicznego związku.
Po kolejnych eksperymentach stwierdzono, że znaczenie tego genu w cukrzycy i chorobach serca było wyraźne zarówno u myszy jak i ludzi. Badacze efekty tych eksperymentów, którymi były mutacje genetyczne zaczęli reprodukować rozwijając i tworząc leki.
Hotamisligil pracował razem z Dr. Rex Parker’em w Bristol-Myers Squibb Research Institute w Princeton, NJ, nad rozwojem inhibitorów protein aP2.
„Nie było żadnego tradycyjnego modelu stworzenia leku hamującego ten typ protein”, powiedział Hotamisligil. „Wielu ludzi było sceptycznie nastawionych do tych eksperymentów i nie wierzyli, że może się on udać”.
Efektem tego był lek nazwany BMS309403, opisany na łamach czasopisma „Nature” jako „racjonalny, mocny i selektywny inhibitor aP2”, który blokuje zdolność protein do wiązania się z kwasami tłuszczowymi.
Aby zbadać wpływ inhibitora aP2 na cukrzycę, naukowcy użyli genetyczny model zwierzęcia z występującą otyłością oraz insulinoopornością jak i normalne myszy, u których stosowano dietę cukrzycową.
W obu modelach, myszy u których stosowano inhibitor aP2 wykazywały niższy poziom cukru we krwi oraz niższą zawartość trójglicerydów – składników tzw. „złego” cholesterolu – oraz znaczącą zwiększoną wrażliwość na insulinę w porównaniu z grupą kontrolną. Test również wykazał, że lek obniża aktywność genu nazwanego „JNK”, który wywołuje stan zapalny oraz insulinooporność w odpowiedzi na dietę tłuszczową.
Badania miały poparcie członków Narodowego Instytutu Zdrowia (National Institutes of Health) oraz Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego (American Diabetes Association)
Autorzy pracy podkreślają, że ich odkrycie wspiera fakt, iż myszy genetycznie pozbawione białka aP2 nie chorują na większość chorób metabolicznych, co jednocześnie czyni białko aP2 wspaniałym celem terapeutycznym.
Misiek
Źródło: portal Onet.pl, 11.06.2007.
http://www.hsph.harvard.edu/news/press-releases/2007-releases/press06062007.html
