Elliot Joslin urodził się w Oxfordzie (Massachusetts), a naukę pobierał w Leicester Academy, Yale College i Harvard Medical School (1891-1895). W czasie kształcenia się w tej ostatniej szkole, zdobył nagrodę Boylston Society za pracę, która została później opublikowana jako „Patologia Cukrzycy” (The Pathology of Diabetes Mellitus). Szkolił się w Massachusetts General Hospital i dwa razy podjął badania z głównymi uczonymi w temacie metabolizmu (w Niemczech oraz Austrii) zanim otworzył prywatną praktykę w 1898 roku. Rozpoczął pod adresem 81 Bay State Road, w dzielnicy Back Bay w Bostonie, gdzie jego dom rodzinny i przyległe budynki rozrastały się przez następnych 50 lat, aby pomieścić gabinety oraz personel. W 1956 roku przeniósł się do miejsca, które dziś jest znane jako Centrum Diabetologii Joslina (Joslin Diabetes Center).
W roku 1908 – wraz z fizjologiem Francisem G. Benedictem – Joslin przeprowadził rozległą serię badań równowagi metabolicznej, skupiając się na reakcji na głód oraz porcje pokarmowe u pacjentów z cukrzycą o różnym stopniu przebiegu. Rozpacz z powodu ilości pacjentów umierających w stanie cukrzycowej kwasicy ketonowej, sprawiła, że zwrócił uwagę na obserwacje Frederica Allena. Allen ukazał, że dieta ograniczająca spożycie węglowodanów przedłuża życie zwierząt z cukrzycą eksperymentalną i kontynuował swe badania, aby pokazać to samo u ludzi. Joslin połączył format badań równowagi Benedicta z dietami Allena, aby ukazać, że „niedożywienie” przedłużało życie jego pacjentów, którzy często byli na granicy śmierci z powodu infekcji lub kwasicy zanim doszło do jego interwencji. Pacjenci byli przyjmowani na oddziały („chatki”) umiejscowione na terenie New England Deaconess Hospital, gdzie współpraca ze Szkołą Pielęgniarską doprowadziła do stworzenia rygorystycznego programu szkolenia, który zapewnił Joslinowi kadrę zdyscyplinowanych pielęgniarek dla programu mierzenia diety.
Pewien, że nowe leczenie naprawdę dużo zmienia, Joslin załączył wnioski z 1000 własnych przypadków w monografii z 1916 roku „Leczenie Cukrzycy” (The Treatment of Diabetes Mellitus). To w niej poinformował, że „śmiertelność pacjentów była o około 20% mniejsza w porównaniu z rokiem poprzednim” z powodu „wprowadzenia głodówki oraz nacisku na regularne ćwiczenia fizyczne”. Ten podręcznik, 10 razy poprawiany w ciągu życia Joslina, wyniósł go na szczyty w dziedzinie cukrzycy. Niestrudzenie alarmował innych badaczy, urzędników publicznej służby zdrowia oraz lekarzy na temat „cichej epidemii” cukrzycy. Dzięki zebraniu dużej ilości danych z kartotek pacjentów, którym personel nadał miano „Czarnych Ksiąg”, utrzymywał kronikę epidemiologiczną swoich pacjentów z cukrzycą. Jak napisał w roku 1928 jego ‘prywatne statystyki wyprzedziły statystyki publiczne’, a towarzystwo ubezpieczeniowe „Metropolitan Life Insurance Company” używało jego statystyk dla swoich tabeli śmiertelności.
Druga część książki Joslina „Podręcznik Cukrzyka – dla Lekarza i Pacjenta” (Diabetic Manual-for the Doctor and Patient) została wydana w 1918 roku, a prosił w niej pacjentów o to, czego wcześniej wymagał od pielęgniarek. Stała się ona bestsellerem, przewidując nowoczesny ruch samopomocy i służyła jako program nauczania w edukacji pacjentów na temat ich stanu zdrowia. Kiedy pojawiła się insulina, Joslin wysłał swoje pielęgniarki, aby informowały ludzi o diecie, ćwiczeniach, trosce o stopy oraz dawkowaniu insuliny. To one – prekursorki licencjonowanych szkoleniowców do spraw cukrzycy w USA – pomogły także zapoczątkować obozy dzieci z cukrzycą, które pojawiły się w Nowej Anglii zaraz po tym jak insulina stała się dostępna.
Praktyka Joslina gwałtownie wspięła się na wyżyny, kiedy insulina stała się dostępna. Oczekiwał on, iż jego współpracownicy i konsultanci będą tworzyć drużynę, a dużym dobrodziejstwem w roku 1928 było pozwolenie na zorganizowanie kluczowej współpracy, która zawierała publikacje na temat ratowania kończyn (m.in. chirurgów, lekarzy ogólnych, lekarzy chorób stóp) oraz na temat patologii komplikacji cukrzycowych. Dzięki pracy Priscilly White, która stworzyła klasyfikację cukrzycy ciężarnych w kontekście ryzyka dla płodu, pojawiła się możliwość wcześniejszego cięcia cesarskiego u kobiet ciężarnych z cukrzycą insulinozależną. Do roku 1940 pod kierownictwem Joslina po raz pierwszy pojawił się przedposiłkowy system monitorowania glukozy – co zwiastowało późniejsze domowe monitorowanie.
Joslin i jego zespół byli identyfikowani z poglądem, iż ścisła kontrola poziomu cukru we krwi poprzez dietę o obniżonej zawartości węglowodanów, ćwiczenia fizyczne oraz częste pomiary i dawkowanie insuliny zapobiega komplikacjom naczyniowym. Inni badacze nieustannie i często w uszczypliwy sposób debatowali na ten temat, a Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (American Diabetes Association) od samego początku było podzielone w tej kwestii. Przeciwnicy często szufladkowali grupę Joslina jako medycznych reakcjonistów, lecz rosnące dowody stopniowo łagodziły ich krytykę aż pozycja Joslina została w końcu zaaprobowana przez DCCT (program skuteczności leczenia cukrzycy typu 1) w roku 1993.
Elliot Proctor Joslin pozostał niestrudzenie aktywny aż do chwili kiedy 28-go stycznia 1962 roku zmarł w czasie snu w wieku 92 lat. Jeszcze poprzedniego dnia brał udział w mszy i dyktował listy swoim pacjentom.
Donald M. Barnett (M.D.)
Joslin Diabetes Center
donald.barnett@joslin.harvard.edu
Bibliografia:
1. Barnett DM (1998) Elliot P. Joslin, MD: A centennial portrait. Joslin Diabetes Center, Boston
2. Barnett DM (1999) Joslin, Elliot Proctor. American National Biography. Oxford Press, North Carolina. strony: 282-283
źródło: www.diabetologia-journal.org, tłumaczenie: Monika Szurdyga
