Urodzony w Kopenhadze, w 1888 roku, dr Hans Christian Hagedorn był jedną z najważniejszych postaci medycyny pierwszej połowy XX wieku. 
Założyciel kopenhaskiego Steno Diabetes Center. Duńczyk wynalazł pierwszą insulinę o przedłużonym działaniu – preparat izofanow, zwany NPH od słów Neutral Protamine Hagedorn. Większość swego życia spędził na 700-tonowej łodzi ojca. Już w wieku 7 lat interesował się nauką. Medycynę studiował na Uniwersytecie Kopenhaskim, gdzie asystował prof. Christianowi Bohrowi, ojcu noblisty, Nielsa Bohra. Karierę lekarską HC Hagedorn rozpoczął w niewielkim szpitalu w Herning, miejscowość położonej w zachodniej Danii, a wybranej ze względu na duży dystans dzielący nowe miejsce zamieszkania od… domu rodziców. W Herning poznał Marię, miejscową dentystkę i swoją przyszłą żonę. Obserwując realia życia w najbiedniejszej części Królestwa Danii, Hagedorn rozpoczął współpracę z miejscowym farmaceutą, Birgerem Normanem Jansenem, nad możliwością prostego oznaczenia poziomu cukru we krwi.
Rezultaty były tak obiecujące, że metoda opracowana przez Hagedorna i Jensena została zaledwie rok później opisana i wkrótce zastosowana w wielu laboratoriach. Praca w szpitalu kopenhaskim wyznaczyła kolejny etap życia wielkiego naukowca. Obrona pracy doktorskiej Hagedorna o regulacji poziomu cukru we krwi do tego stopnia zainteresowała noblistę Augusta Krogha i jego żonę Marię, u której wykryto cukrzycę, że poprosili młodego doktora, aby został osobistym lekarzem pani Krogh. W roku 1922 państwo Krogh pojechali z wykładami do Toronto, gdzie zapoznali się z rezultatami badań klinicznych nad insuliną i otrzymali pozwolenie na wytwarzanie nowego hormonu w Skandynawii.
HC Hagedorn wkrótce stał się głównym motorem produkcji cukrzycowego leku i założycielem Nordisk Insulin Laboratory. Wraz ze zwiększaniem czystości insuliny, skracał się jej czas działania. W 1928 r. prof. Elliott P. Joslin napisał:
Jak bardzo wdzięczni byliby wszyscy, gdyby insulinę podawano w takiej formie, aby jej działanie było wydłużone i pozbawione ostrego szczytu?
Życzenie Jospina spełnił dr Hagedorn, odkrywając insulinę protaminową przy współpracy z Normanem Jansenem i Ingerem Wodstrupem. Insulinę NPH opatentowano w roku 1936. Wykrystalizowali ją Rosenberg i Krayenbühl, pracownicy Nordisk Insulin Laboratory. Do dzisiejszego dnia insulina izofanowa pozostaje najczęściej stosowanym długo działającym preparatem hormonu regulującego poziom cukru we krwi.
Piotr Kalinowski
Dodaj komentarz