Jako kobieta – lekarz w męskim świecie, Priscilla White poświęciła swoje życie trosce o kobiety z cukrzycą w czasie ciąży oraz dzieciom cierpiącym na tę chorobę. Urodzona 17-go marca 1900 roku w Bostonie (Massachusetts), ukończyła szkołę średnią Quincey w Woolaston w 1917. Uczęszczała do college’u Radcliffe w Cambridge, gdzie studiowała nauki humanistyczne zanim zdecydowała się na medycynę i rozpoczęła naukę w Szkole Medycznej Uniwerytetu Tufts; w tamtych latach Harvard nie przyjmował kobiet. W roku 1923 zakwalifikowała się jako trzecia ze 100 uczniów (w tym 4 kobiety) ze swojej klasy i rok później odbyła staż w szpitalu Worcester Memorial Hospital (Massachusetts). Po raz pierwszy zwróciła uwagę Elliotta Joslina jako „ranny ptaszek” na studiach medycznych, ponieważ o godzinie 7-ej rano miała ukończone 2 godziny zajęć w laboratorium. Dopiero później pojawiła się u niej „wystarczająca ilość energii i ciekawości, aby pozwolić sobie na rozrywkę i obserwację (aż w końcu – jak się okazało – łapanie) moich ‘diabetische Würmchen’ (diabetycznych robaczków) zanim rozpoczęła zajęcia w Szkole Medycznej College’u Tufts”. Te „małe robaczki” to dla Joslina były dzieci z cukrzycą. Bardzo szybko zaangażował on Priscillę White do swojej kliniki, co skutkowało współpracą na całe życie. Później White przyznała, że:
między Dr. Joslinem a mną miał miejsce silny związek ojciec-córka. Podróżowałam z nim na wycieczki z wykładami i myślę, że czuł on, iż powinnam poświęcić swoje życie pracy z małoletnimi cukrzykami i matkami z cukrzycą. Nauczył mnie wszystkiego. [1]
„Cukrzyca Wieku Dziecięcego i Dojrzewania” (Diabetes in Childhood and Adolescence) wydana w roku 1932 była pierwszym wkładem White do literatury [2], mimo, że wcześniej napisała rozdział o cukrzycy ciężarnych do czwartego wydania „Leczenia Cukrzycy” Joslina [3]. Następnie była ona współautorem wydań od 5-go do 11-go tych klasycznych pozycji. Poniższy fragment został wzięty z publikacji z 1928 roku:
„Kontrolowanie cukrzycy jest zasadnicze dla dobra płodu. Można zapobiegać przypadkom śpiączki i hipoglikemii. Dlatego też liczba martwych płodów z powodu cukrzycy matki powinna się teraz zmniejszyć … Małe dawki insuliny podawane często w razie konieczności są bardziej preferowane od dużych dawek podawanych rzadziej i w ten sposób można uniknąć hipoglikemii … dokładny i stały nadzór nad pacjentką zarówno internisty jak i położnej jest najistotniejszą częścią leczenia. W ten sposób wiele komplikacji związanych z cukrzycą ciężarnych może zniknąć, a rosnąca liczba matek cierpiących na cukrzycę może urodzić żywe dzieci.”
Zanim Priscilla White przeszła na emeryturę, wskaźnik urodzeń żywych dzieci u kobiet z cukrzycą w Klinice Joslina wzrósł z 54% do 97%. White również zarysowała temat dziedziczności, etapy i leczenie cukrzycy u dzieci oraz sprawiła, że wzrosło zrozumienie psycho-socjalnych aspektów cukrzycy. Być może jednak jej najważniejszym wkładem było opracowanie klasyfikacji cukrzycy ciężarnych opartej na wieku, w którym wystąpiła cukrzyca, długości jej trwania oraz występowania miażdżycy naczyń i komplikacji nerkowych [4]. W 1968 roku do innych kryteriów dodała obecność zmian rozrostowych siatkówki oka. Jej klasyfikacja częściowo pozwoliła na przewidzenie przebiegu ciąży u każdej pacjentki z cukrzycą i na szanse, że noworodek przeżyje. To wszystko znalazło szerokie zastosowanie i wniosło ład do literatury z tej dziedziny. Doceniona przez Hobart and William Smith College jako jedna z 12 wybitnych lekarek na świecie, w roku 1960 jako pierwsza kobieta została zaproszona na wygłoszenie wykładu dla Banting Memorial Lecture oraz otrzymała medal Banting, który jest najwyższym naukowym odznaczeniem Amerykańskiego Stowarzyszenia Diabetologicznego [5].
Priscilla White, podobnie jak Joslin, całkowicie i szczerze poświęciła swoje życie kontroli cukrzycy. Była ona ciepłą i wesołą osobą, zawsze optymistycznie nastawioną i fachowo dbającą o spokój pacjentów. Jako oddana lekarka, często pozostawała z matkami przez cały okres porodu. Jak sama o sobie mówiła: „Byłam emocjonalnie mocno związana z pacjentką. Gdy dziecko umierało, byłam załamana”. Była osobą skłonną do poświęceń, współczującą i o niespożytych siłach, a jednak jej delikatność skrywała stalową strukturę. Nigdy nie wyszła za mąż, a w czasie 50-ciu lat aktywnej pracy uczestniczyła w ponad 2 200 porodów kobiet z cukrzycą oraz była lekarzem prowadzącym około 10 000 małych diabetyków. Po przejściu na emeryturę w roku 1975 w niepełnym wymiarze godzin kontynuowała pracę nad emocjonalnymi problemami młodych ludzi z cukrzycą. Mieszkała w uroczym, przedrewolucyjnym domu w Ashland (Massachusetts) w towarzystwie swojej gospodyni domowej oraz 5-ciu jamników: Rudi, Juli, Juno, Zeida i Vicki. 16-go grudnia 1989 miała atak serca, na skutek czego zmarła. Miała 89 lat.
Peter Dunn
Department of Child Health, University of Bristol,
Southmead Hospital, UK
E-mail: P.M.Dunn@bristol.ac.uk
Bibliografia:
1. The Boston Globe, Massachusetts. 6 December 1960, 28 November
1974, 4 December 1974, 6 December 1974, 14 May 1975, 21 December 1989.
2. White P (1932) Diabetes in childhood and adolescence. Lea and
Febiger, Philadelphia.
3. White P (1928) Diabetes in pregnancy. In: Joslin EP (ed). The treatment of diabetes mellitus. 4th edition. Lea and Febiger, Philadelphia, strony 861-872.
4. White P (1978) Classification of obstetric diabetes. Am J Obstet Gynecol 130:228-30.
5. White P (1960) Childhood diabetes: its course and influence on the second and third generations. The Banting Memorial Lecture. Diabetes 9:345.
źródło: www.diabetologia-journal.org, tłumaczenie: Monika Szurdyga
